Wat is de Steinheil Telegraaf?

In 1837 slaagde Carl August Steinheil (geboren in 1801, overleden in 1870) erin om de telegraaf zo opnieuw te ontwerpen dat hij de berichten via de draad niet alleen hoorbaar, maar ook zichtbaar maakte in een eenvoudige en betrouwbare gebarentaal.

De 60-ponds hoefijzermagneet A draagt de ankers a aan de bovenkant. De twee inductiewikkelrollen B, die ijzeren kernen hebben, worden snel langs de magnetische polen bewogen rond de as b met behulp van de balancer C. Alle tegenstroom die hierdoor ontstaat, wordt in dezelfde richting geleid door de stroomomkeerder D en bereikt zo het signaalapparaat E. Dit wordt in de volgende afbeelding (Fig. 3) wat duidelijker getoond in horizontale doorsnede. Dit apparaat bestaat uit een veelvoudige draad, in de holte waarvan twee draaibare magnetische staven c zich bevinden. De afbuiging van deze staven wordt echter beperkt door de platen e. Beide magneten dragen kleine magneten aan hun uiteinden. Deze magneten hebben kleine kleurcups d met fijne punten aan hun uiteinden. Een strook papier G wordt langzaam langs deze punten getrokken met behulp van de beweging H en de roller F (Fig. 1). Afhankelijk van de draairichting van de inductor wordt de pool van de ene of de andere magneet in de markeerder afgebogen, waardoor een bovenste of onderste punt snel achter elkaar op de papierstrook wordt gedrukt. De kleine magneten m, die naast de magneten staan, brengen de magneten die door elke stroom zijn afgebogen direct terug naar hun rustpositie.

Om een letter of een cijfer te vormen, koos de uitvinder maximaal vier punten in twee lijnen, zoals te zien is in het voorbeeld hieronder, waardoor 30 tekens mogelijk zijn.

Lees meer over de Steinheil telegraaf op Wikisource (DE)

De functie Steinheil Telegraaf (Duitsland)

Bovenaan het scherm staat een schuifknop waarmee je kunt aangeven of je een tekst wilt versleutelen (Coderen) of Ontsleutelen.